23 Ocak 2012 Pazartesi

yirmi dokuz

   Yazmak istediklerim var, konuşup çizdiklerim kadar.
Niçin yazarlar?
Belleğe atılan üzeri toz tutmuş kelimeler boşa gitmesin diye,
kağıt üzerinde pozlandırmak ya da, eylemsiz düşünerek yorulmaktansa yazılanlar karşısında,
muhalefet olmayan kağıt üzerinde özgürce tatmin olmaktır belki de o an ki hâlet-i ruhiyat.
Her ne olsa da fark etmez. Düşünmeden konuşmaktan daha asildir yazmak..
   İçeriğin hiç bir önemi yoktur çünkü; tek bir harfin bile yirmi sekiz alıcısı vardır aslında.
Oku dedi melek en zor zamanda. 'İkra'. Hatta ve hatta oku dedi aynı melek ilk insana.
Yazılmış olan bir şeyler vardı, ta o zamandan bu zamana.
Pembe anlatılmak istense de, anlaşılanın mavi olmasında bir sıkıntı yok.
Maviyi de göreceksin ki, pembeyi ayırt edebilesin evvel zamanda.
Düşün şimdi, 'yazı' denen şeyin ucunu bucağını.
Dene bakalım, yakınlaştıkça harfleri gösterecek mi ufuk çizgisi sana ?..

1 yorum: