Zamansız açıldı perde,
ne dekor hazırdı ne muhavere.
Roller rastgeleydi.
Tevâfuk, tesadüf sence adı neydi?
Kimse bilerek seçmedi kendi kaderini.
Oynuyoruz işte elimizden geldiğince,
Elden de bir şey gelmiyor ya, hadi neyse..
Kendimiz olmaya cesaretimiz nerede?
"Kendin olmak" da göreceli mi sence?
Yanlışlar ve doğrular, güzeller ve çirkinler..
Bakış açısına göre değişen şeyler.
Değişen her şey gibi,
sen, ben de biraz öyle gibi..
Aynı açıya denk gelme ihtimalimiz kadardı belkide mutluluk..
Sustuk.
Zaman aşımında bu sahne, kapansın perde.
Alkış yok, herkes sustu. Zaten hiç kimse yoktu.
Yorulduk.
Tebessümle ağladık, kahkahayla haykırdık.
Yine de sustuk.
Nafile,
hayatın ta kendisi işte bu sahne.
Oyun bitene, bitirilene kadar ikinci, üçüncü, dördüncü perde..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder